Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Κρίση στη σχέση μας


Κάθεσαι;
Δε λες τίποτα;
Καλύτερα.
Τί να πεις;
Τόσα χρόνια με φλόμωσες.
Προσδοκίες.
Ελπίδες.
Φρου φρού.
Κι αρώματα.
Λίγο περισσότερο δουλειά.
Δουλειά στη σχέση μας.
Για την πρόοδο.
Την προσωπική.
Για το γενικό καλό.
Για να πάμε μπροστά.
Για να κερδίσουμε.
Για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Υποκριτή!
Το ήξερα.
Δεν ήμουν αφελής.
Ήθελα να σ' αλλάξω.
Μάταια.
Τώρα ξέρω όμως.
Θα φορέσεις πάλι τα καλά σου.
Θ' αρχίσεις τις υποσχέσεις.
Λίγη υπομονή.
Δέκα χρονάκια.
Κι όλα θα 'ναι όπως πριν.
Ήταν καλά πριν;
Για σένα ήταν.
Τζογαδόρε.
Ξέρω τι λες με τους φίλους σου στο Da capo.
Φοβάστε μη χάσετε τη θεσούλα σας.
Σου λένε να με πιέσεις λίγο ακόμη.
Να μου υποδείξεις τα λάθη μου.
Οκνηρία, σπατάλη, αφέλεια.
Δεν εφαρμόσαμε σωστά τη θεωρία σου.
Γι' αυτό πάμε κατά διαόλου.
Θες να με γεμίσεις ενοχές.
Η αθώα περιστερά.
Ο αλτρουιστής.
Ο αδιάφθορος.
Βρε για δες ένα κελεπούρι!.
Λες πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Μόνο ένας μονόδρομος.
Εσύ.
Πως δεν έχω άλλη επιλογή.
Μετά από σένα το χάος.
Ε, λοιπόν, το προτιμάω.
Από την καθεστηκυία τάξη σου.
Αυτό να τους πεις.
Και να τους πεις πως άλλο είναι ελεύθερος κι άλλο φιλελεύθερος.
Σ' αυτούς και σ' όλους τους μπράβους σας.
Σκάσε! μη μιλάς! Κίχ!
Που να σου κάτσει το κουλουράκι του espresso στο λαιμό!
Παραφέρομαι,ε;
Λαϊκίζω;
Ενώ εσύ είσαι ψύχραιμος.
Μιλάς με αποδείξεις.
Με νούμερα.
Που πρέπει να τα πετύχω εγώ.
Για να μου πάρεις i phone, και τηλεόραση, και υβριδικό αμάξι.
Και σπίτι δικό μας, και εξοχικό.
Έτσι δε μού 'λεγες;
Με τι λεφτά ρε χαϊβάνι;
Με δανεικά;
Απ' τους τοκογλύφους σου;
Θες να κάνουμε και παιδιά.
Να ξεπληρώσουν τα χρέη μας.
Δουλεύοντας στα φανάρια;
Ούτε αυτοκίνητα δε θα 'χει τότε.
Αχαϊρευτε!
Ζώο!
Τί κρατάς εκεί;
Το μαστίγιο;
Μπα, σου τελειώσαν τα καρότα;
Τέρμα οι δημοκρατικές διαδικασίες;
Τέρμα η ισότητα στη σχέση μας;
Θα μας γαμήσεις κι από πάνω;
Άντε ρε! ξεκουμπίσου από 'δω!
Να πας αλλού για σεξοτουρισμό.
Να πάς στη Βραζιλία, στην Κίνα, στη Ρωσία.
Να τους πάρεις και γκατζετάκια για να τους ψήσεις.
Αυτοί δεν ξέρουν ακόμη.
Ότι τους πεις θα το πιστέψουν.
Ξέρεις εσύ, ευημερία, πρόοδο, ευτυχία.
Αυτά που μού 'ταξες.
Βόιδι!
Κάνεις πως δεν ακούς ε;
Και 1 εκατομμύριο να ουρλιάζει στο Σύνταγμα πάλι δε θ' ακούς.
Καθίκι!
Όξω απο 'δω ρε!
Θα τα κάνω λαμπόγυαλο!
Φύγε!
Θα τα κάψω όλα!
Και τους δίσκους και τα βιβλία και το σπίτι!
Ουστ!
Λαμόγιο!
Κάθαρμα!
Παλιοχλιμίντζουρα!
Λιπαρό υποκείμενο!
Παπάρα!

ΑΪ ΣΙΧΤΙΡ!
ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΕ
μού 'φαγες τα καλύτερά χρόνια της ζωής μου!



η πόρτα κλείνει. ο καπιταλισμός φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι. 
ακολουθεί πάρτυ.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Το χαμόγελο του παιδιού

Μόλις έχει βρέξει.
8 το βράδυ.
Εγώ ψάχνω περίπτερο.
'Ολα κλειστά.
Ήταν 5,6 ίσως και 7.
Αγόρια και κορίτσια.
Φοράνε μποφάν, άσπρα, ροζ και χακί.
Βλέπω να τρέχουν με φωνές στην πλατεία και με τα χέρια προτεταμένα
περικυκλώνουν ένα τύπο με μπλε μπουφάν.
Σεκιουριτάς.
Αρχίζουν να τον πυροβολούν.
Μπάμ, μπάμ, τίου, τίου!
Αυτός χαμογελάει.
Εγώ στρίβω στην Αθηνάς προς Ομόνοια.
Στην πλατεία βρίσκω ένα περίπτερο.
Έξω στέκονται 6 μπάτσοι.
Μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα.
Αγοράζω χαρτάκια και γυρίζω πίσω.
Η συμμορία έρχεται προς το μέρος μου.
Βλέπουν πίσω μου τους μπάτσους.
Αρχίζουν να φωνάζουν : Police, Police, Polizia!!!
O μεγαλύτερος ανεβάζει την κουκούλα του και τυλίγει το κασκόλ στο πρόσωπό του.
Κρατάει στο χέρι του ένα ξύλο και σημαδεύει.
Τρέχουν προς το Everest.
Σημαδεύουν και πυροβολούν γελώντας.

Ήταν 5,6 ίσως και 7 χρονών.


Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Με ξυπνητήρι.




Πώς θα ξυπνήσουμε αύριο?
Ποιοί εξωγήινοι θα 'ρθουν στο μπαλκόνι μας?
Τί θα θέλουν παλι?
Τα δεδουλευμένα μας?
Τα σπίτια μας?
Τις γυναίκες μας?
Τα παιδιά μας?
Θα 'χουμε άραγε?

Πώς θα ξυπνήσουμε αύριο?
Με άδειο μαξιλάρι δίπλα μας?
Χωρίς συντρόφους?
Χωρίς εχθρούς?

Πώς θα ξυπνήσουμε αύριο?

Κι απόψε?
Θα δούμε όνειρα?

Πώς θα ξυπνήσουμε αύριο?

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012