Το χαμόγελο του παιδιού

Μόλις έχει βρέξει.
8 το βράδυ.
Εγώ ψάχνω περίπτερο.
'Ολα κλειστά.
Ήταν 5,6 ίσως και 7.
Αγόρια και κορίτσια.
Φοράνε μποφάν, άσπρα, ροζ και χακί.
Βλέπω να τρέχουν με φωνές στην πλατεία και με τα χέρια προτεταμένα
περικυκλώνουν ένα τύπο με μπλε μπουφάν.
Σεκιουριτάς.
Αρχίζουν να τον πυροβολούν.
Μπάμ, μπάμ, τίου, τίου!
Αυτός χαμογελάει.
Εγώ στρίβω στην Αθηνάς προς Ομόνοια.
Στην πλατεία βρίσκω ένα περίπτερο.
Έξω στέκονται 6 μπάτσοι.
Μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα.
Αγοράζω χαρτάκια και γυρίζω πίσω.
Η συμμορία έρχεται προς το μέρος μου.
Βλέπουν πίσω μου τους μπάτσους.
Αρχίζουν να φωνάζουν : Police, Police, Polizia!!!
O μεγαλύτερος ανεβάζει την κουκούλα του και τυλίγει το κασκόλ στο πρόσωπό του.
Κρατάει στο χέρι του ένα ξύλο και σημαδεύει.
Τρέχουν προς το Everest.
Σημαδεύουν και πυροβολούν γελώντας.

Ήταν 5,6 ίσως και 7 χρονών.