Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Να σου πω κάτι;



Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να αποκαλύψω ένα τόσο προσωπικό θέμα αλλά θα το κάνω γιατί χρειάζεται να στηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνης του γράφοντα με τον αναγνώστη.

Ο καθένας έχει τους λόγους του για να φτιάξει ένα blog. Άλλοι για να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν, άλλοι για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και άλλοι για να βρουν εραστές ή ερωμένες. Προσωπικά για μένα η δημιουργία του blog προέκυψε από μια ανάγκη ιατρικής φύσεως.

Ας ξεκινήσω όμως απ' την αρχή. Το περασμένο καλοκαίρι, από τα μέσα Ιουλίου άρχισα να έχω κάποιες φοβερές ημικρανίες οι οποίες συνοδευόταν τη νύχτα από όνειρα που ακόμη θυμάμαι μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Όχι μόνο πρόσωπα, διαλόγους, τοπία και καταστάσεις αλλά ως και  τα μοτίβα της ταπετσαρίας ενός δωματίου και τα υλικά των αντικειμένων με την ολοκληρωτική αίσθηση της αφής τους. Αφού αυτά συνεχιζόταν μέχρι και τις αρχές Αυγούστου αποφάσισα να το κοιτάξω.

Για καλή μου τύχη ένας παλιός φίλος που είναι πια ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του West Forest σε θέματα εγκεφαλικών παθήσεων, ο Dr Κωνσταντινίδης, είχε έρθει για διακοπές στην Ελλάδα. Με παρέπεμψε για τις απαραίτητες εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν κάποιες ανωμαλίες στους νευρώνες του προμετωπιαίου φλοιού.

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω απλά, όπως προσπάθησε κι αυτός.
Φανταστείτε το μυαλό μας σαν ένα σφουγγάρι το οποίο απορροφά όλα τα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου. Το δικό μου σφουγγάρι είναι στα όριά του. Πρέπει λοιπόν να "στίβω το μυαλό μου" συνέχεια ώστε να ξαναβρίσκω χώρο για τα νέα ερεθίσματα. Αυτό που βγαίνει από το στίψιμο βρίσκεται αποθηκευμένο σε αυτό το blog. Σαν να έχει γεμίσει ο σκληρός και πρέπει να μεταφέρεις αρχεία σε ένα εξωτερικό δίσκο. Απλά.
Θα ήταν απλά και θα συνήθιζα αυτή την ευχάριστη θεραπεία υπήρχε όμως στις εξετάσεις μου κάποιο άλλο τρομακτικό εύρημα που άλλαξε τη ζωή μου.

Το εγκεφαλογράφημα έδειξε αυξημένα ηλεκτρικά φορτία και υπερθέρμανση σε νευρώνες που δε συνηθίζεται. Υπάρχουν κάποια σημεία στον ανθρώπινο εγκέφαλο που παραμένουν σκοτεινά, υπολειτουργούν κατά μία έννοια, αλλά με διαδικασίες που δε γνωρίζουμε. Μάλλον που δε γνωρίζουν, γιατί στην περίπτωσή μου πια ξέρω.

Ήδη ανεβαίνουν η σφυγμοί μου που πρόκειται να κάνω γνωστή μια ιδιαιτερότητα μου που θα έκανε τον Freud να ξυρίσει το μούσι του.
Καθώς ο υπερφορτωμένος εγκέφαλός μου προσπαθούσε να βρεί αποθηκευτικό χώρο άνοιξε το μονοπάτι της πιο αχαρτογράφητης περιοχής του ανθρώπινου όντος. Ανοίξανε εντός μου οι πύλες  της ενσυνείδησης.
Οι μέχρι πρότεινος ανενεργοί, σκοτεινοί και μοναχικοί νευρώνες στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου δεν ήταν τίποτε άλλο από το ασυνείδητό μου. Το οποίο όσο απίθανο κι αν ακούγεται, γνωρίσα.
Μια λάμψη κυρίευσε το εσωτερικό μου "είναι" και όλα τα συμπλέγματα  μοιάζαν πια με καλοσχηματισμένα βιομηχανικά κουβάρια από τα μαλλιά Μολοκότου. Τραβάς την άκρη του νήματος και ξετυλίγεται όλο μέχρι τέλους.
Πόσο λυτρωτικό ακούγεται.
Είχα πιά την ευλογία να γνωρίζω τις φοβίες μου και να τις εκλογικεύω.
Αλλά και πόσο τραγικό συνάμα.
Γιατί έχω και την κατάρα να γνωρίζω τους κρυφούς μου πόθους και να τους βλέπω γυμνούς από συναισθήματα.
Αν δε φοβάσαι το θάνατο παύεις πια να ποθείς τη ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι χρόνια ξαπλωμένοι σε ντιβάνια προσπαθώντας να δουν έστω από την κλειδαρότρυπα το δωμάτιο που εγώ τώρα βρίσκομαι και παίζω με τα lego μου.
Να ξέραν πόσο μάταιο είναι τελικά.

Είμαι σίγουρος πως δεν μπορείτε να συλλάβετε τις διαστάσεις της αυτογνωσίας που έχω περιέλθει.
Όμως εγώ τις έχω συνειδητοποιήσει πια.
Κυριολεκτικώς.
Κι αν όλο αυτό είναι ένα προσωπικό δράμα θα το επωμισθώ, όπως κάποιος μετά από ένα ατύχημα  χάνει το ένα του πόδι, αλλά το συνηθίζει τελικά και τα κουτσοκαταφέρνει, έτσι κι εγώ τώρα πρέπει να ξεχάσω τις ανθρώπινες αδυναμίες μου και να ζήσω με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις μου.

Εκτός όμως από αυτό το προσωπικό μου βάρος προέκυψε κι ένα ακόμη βαρύτατο φορτίο.
Το φορτίο της ανθρωπότητας.
Γιατί μαζί με το ατομικό  γνωρίσα και το συλλογικό μας ασυνείδητο.
Αυτά είναι διπλανά δωμάτια. Μεσοτοιχία.
Ξέρω πια όλα τα κοινά μας όνειρα και τους εφιάλτες μας, τον κοινό τόπο μας, τις δοξασίες , τις αναφορές μας, τις συλλογικές φοβίες μας.

Κι αν είναι τρομακτικό να γνωρίζω το προσωπικό μου ασυνείδητο είναι επικίνδυνο να γνωρίζεις των άλλων. Να ξέρεις τις φοβίες και τους πόθους τους.
Γιατί μπορείς και να τους ελέγχεις.

Και σε ελέγχω.
Ξέρω τι σκέφτεσαι κάθε στιγμή.
Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα.
Από πολύ καιρό πριν.
Πριν διαβάσεις αυτό.
Πριν καν το γράψω.

Είσαι τυχερός που είμαι μεγαλωμένος με αρχές και υπεύθυνος άνθρωπος.
Και φυσικά απόλυτα συνειδητοποιημένος.
Θα μπορούσε κάποιος με την δύναμή μου πάνω στο συλλογικό μας ασυνείδητο να μας πείσει  να κάνουμε επανάσταση, να μπoύμε με κουκούλες στις τράπεζες, να απελευθερωθούμε σεξουαλικά, ακόμη και να ψηφίσουμε Πασόκ στις εκλογές!

Εγώ έχω τη δύναμη αλλά δε θα το κάνω. Γιατί δεν έχω τέτοιες ηγεμονικές φιλοδοξίες.
Εξάλλου αυτά και άλλα πολλά θα γίνουν ούτως ή άλλως όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Μπαίνω βέβαια στον πειρασμό να σου δώσω τον αριθμό του λογαριασμού μου για να καταθέσεις λίγα χρήματα για ένα ταξίδι που θέλω να κάνω αλλά η συνείδησή μου δεν το επιτρέπει.
Ίσως στο μέλλον.

Για την ώρα προτιμάω απλά να κολυμπάω στο κολώδες υγρό και να ξαπλώνω στις μαλακές συστάδες νευρώνων του συλλογικού μας ασυνείδητου.

Κάπως έτσι λύνεται και η απορία σου.
Το αν σου αρέσουν αυτά που διαβάζεις δεν είναι επειδή βάζω σε ωραία σειρά τις λέξεις και δημιουργώ προτάσεις που "μιλάνε στο μυαλό σου". Είναι επειδή γνωρίζω τι θα ήθελες να διαβάσεις από πριν. 
Αυτό είναι το μυστικό μου: Ξέρω το δικό σου.

Και ξέρω πως ακόμα κι αν ορκιστώ χωρίς φόβο και πάθος (φυσικά), πως όλα τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθινά ένα ίχνος δυσπιστίας θα τριβελίζει το νου σου.

Οπότε οφείλω να τελειώσω αυτή τη φοβερή αποκάλυψη με μια μικρή επίδειξη των ικανοτήτων μου που αποδεικνύει πως όλα τα παραπάνω είναι απόρροια ενός επιστημονικά αποδεδειγμένα "άρρωστου" μυαλού και όχι αποκυήματα της φαντασίας μου.

Θα σου αποδείξω πως όχι μόνο γνωρίζω τι σκέφτεσαι αλλά μπορώ να παρέμβω στις διαταγές που δίνει ο εγκέφαλός σου στο σώμα σου και να καθορίσω τηλεπαθητικά την επόμενη κίνησή σου.

Αγαπημένε μου αναγνώστη , καλέ μου φίλε, παλιέ μου γνώριμε, πάρε μια βαθιά ανάσα, ηρέμησε και συμφιλιώσου με την ιδέα πως είμαι μέσα στο ασυνείδητό σου και σε διατάζω να



















































































σκρολάρεις μέχρι εδώ.

Κατάλαβες;

Ξεκουράσου τώρα.





5 σχόλια: